Biraz film ismi gibi bir başlık oldu. Danny Boyle’un 28 DAYS LATER filmini bilmeyen yoktur sanırım. Benzer biçimde kabus gibi bir 21 günü geride bıraktım. Peki benim 21 günümde neler oldu biraz ondan bahsedeyim.

P90X’e başlamadan 1 hafta önce tam olarak olmasa da bir çeşit diyete başlamıştım. Tabii diyet denebilirse. Çaya attığım şeker 2 değil de 1’e düşmüş, yediğim yarım ekmek döneri kendimi kandırırcasına ekmeğin içini aldırarak yemeye başlamış, zorla 2 litre kadar su içmeye başlamıştım vs vs…

Yaş 33, boy 190 cm ve kilo 120’nin üstünde olunca, her ne kadar motivasyon videoları içimde Spartacüs’ün bağımsızlık ateşi gibi bir ateş yaksa da kara kara düşünüyordum. Hayatımda sporla geçen tek dönem 15 aylık askerliğimdi ve onun da üzerinden 13 sene geçmişti. Kondisyon sıfırın altında, tembellik had safhada, sağlıklı beslenme teleskopla görebileceğim kadar uzak bir gezegen tadında yuvarlanıp gidiyordum.

24 Ağustos 2014 günü tamamlamış olduğum DVD setim, ağırlıklarım ve direnç bandımla ilk P90X antrenmanıma başladım. Zor geçmişti ilk gün. Deyim yerindeyse, hatta aynen Tony’nin dediği gibi “KÖPEK GİBİ” yorulmuştum. Bir yandan da ertesi gün çekeceğim kas ağrılarının derdine düşmüştüm. İlk 3 gün öyle böyle geçip, 4. gün Yoga’ya çatınca, garip bir hallere büründüm. Yapamadım, 15 dakika debelendim ama olmadı. Sanki eklemlerim yoktu, düz kollar, bacaklar ve belden müteşekkildim ve eğilip bükülemiyordum. Haliyle caydım ve bıraktım. Ne büyük hata  yaptığımı ertesi gün bacak antrenmanında anladım. Antrenman esnasında hissettiğim acının ertesi gün bana çok kötü şeyler yapacağını anlamıştım ama olan olmuştu. Dediğim gibi de ertesi günü yatakta, sürünerek lavobaya giderek geçirdim. Sonraki günü koltuk değneğiyle, daha sonraki günü de topallayarak geçirdim. 3 gün antrenmana ara vermiş oldum. 4. gün acı hissetmeme rağmen kaldığım yerden devam ettim.

2. hafta daha iyi geçti. Hala kondisyon ve denge sorunu yaşıyor olsam da formum daha iyiydi. İkinci haftanın ortasında kendimde farkettiğim değişiklikler henüz fiziksel olmaktan çok mental yöndeydi. Kendimi enerjik hissediyordum. Yataktan yorgun kalkmıyordum, gece yarısı antrenman yapabilecek enerjim hala kalıyordu.

İşin fiziksel yönü ise verdiğim 6 kilo ile kendini göstermişti. 15 günde 6 kilo biraz fazlaydı sanırım. Göbeğimdeki küçülme etraftakilerin dikkatini çekmişti hemen. Pantolonlarım genişlemişti ve kemere bir delik daha açmıştım. Mutlu olmak için çok iyi bir neden…

Üçüncü haftanın başı anlayamadığım biçimde motivasyonum sıfırlandı. Akşam eve gidip play tuşuna basmak işkence gibi geldi. 2 gün kendimle savaştım adeta ama bastım o tuşa. 3. gün bir şeyi daha farkettim. Kondisyonum gerçekten misliyle artmıştı. Artık tekrar sayılarım bayağı artmış, formum yükselmişti. Elbette henüz ekradankiler kadar iyi değildim ama başladığım gün ile arada dağlar kadar fark vardı. Gaza geldim! Ve yapmamam gereken bir şeyi yaparak  kahraman olmaya çalıştım. Bir tane daha, bir tane daha derken, ilk hafta yaşadığım sakatlığım yeniden nüksetti. Ertesi gün dayanılmaz bir acıyla başbaşa kaldım. Ama pes etmedim, acılar içinde o günkü antrenmanı yaptım. Cumartesi Kenpo-X’imi de bitirip, gece epey geç yattım…

Bundan sonrası çok vahim oldu. Pazar sabahı yani dün, acıyla uyandım. Çenemin altından başlayıp tüm bonuma yayılan garip bir ağrı. Bademcik iltihabı zannettim ama öyle değildi. Özel bir hastanenin acil servisine gidip tahlil yaptırdım, vücudumda enfeksiyon falan yoktu ama lenf bezlerim acaip biçimde şişmişti. Doktor daha detaylı bir muayene için kliniğe gitmem gerektiğini söyledi ama, niye şiştiği hakkında oldukça aydınlatıcı bir kaç bilgi verdi. Bağışıklık sistemim zayıflamıştı. Lenf bezleri vücuda antikor taşıyan (akkan) bezlerdi. Virüs ve bakterilerle savaşıyordu ve bağışıklı sisteminin temel taşlarından biriydi. Normalde yatak döşek yatmam gerekirken hala ayakta olmamın da sebebiydi. Spor işe yaramış ama yaptığım hatalar bağışıklı sistemimi çok zayıflatmıştı. Peki ne hatalar yapmıştım?

* Yazının 2. yarısı çok yakında… Bu linkte