Merhaba Sevgili P90X Ailesi… Siz bu yazı ile beni bir adım daha yakından tanıyacaksınız. Ben de sizinle amaçlarımı paylaşırken üstümden bir utangaçlığı atmış olacağım :) Hem de hayallerimi ve amaçlarımı tazelemiş olacağım.

Hayatım boyunca bir çok şey yapmak isteyip çabucak vazgeçtim. Yeni bir ayakkabı istedim, giymedim bir kere bile. Yeni bir müzik aleti, yeni bir spor branşı… Annem hep maymun iştahlısın der, haklı da. Sizler de aynı şeyi yaşıyor musunuz bilmiyorum ama bazen içinde var olan bir hissi dışarı dökme ihtiyacı duyuyor insan. Herkesin ayrı bir yolu var bunu yapabilmek için; resim, dans, şiir, boşluğa bakmak, bazıları için sessizlik, kimileri için heykel yapmak… Belki hiçbir şey yapmamak bazıları için!

Onca çocuk içinde gittiğim, sabah 6 kilometre koştuğum sonra soğuk suya girdiğim yüzme kurslarından da, piyano hocamızın kasıntı tavırlarından da, notalardan da, okulun folklor takımında folklor hocasının annemi çağırıp senin kızın çok kalas hiç estetik değil demesinden de nefret ettim :) Eğitimcilerden ve eğitimciyim diye geçinen insanlara şimdi hiç değinmek istemiyorum (bugün Öğretmenler Günü :)

İşte koşullar ne kadar imkansız gibi gözükse de yapmam gereken şeyi bir sene önce Felix Cane adında bir kadını izlerken buldum, ruhuma işledi. Bu işte, aradığım şey bu dedim, mükemmel! Pole Dance :)

Aileme ne yapmak istediğimi anlatmak ve bunu kabul etmelerini sağlamak çok kolay olmadı ama ne kadar mutlu ve istekli olduğumu görünce dayanamadılar ve onay verdiler. 24 yaşından sonra o izlediğim aşırı hareketleri hiç bir eğitmen olmadan kendi kendime yapmam ne kadar mümkündü peki? Daha elimde bir dans direğim bile yoktu ve bir X-Pole / X-Pert almanın bu kadar zor olacağını hiç düşünmemiştim. Bir sene o spor malzemesine erişmek için bekledim inanır mısınız? İlk kez tutunmayı denediğimde direğe yapıştığımı hatırlıyorum, asla yapamayacağımı ve boşu boşuna çabaladığımı düşündüm. Etrafımdaki herkes benim bunu ne kadar çok istediğimi gün geçtikçe daha iyi anlıyor ve itirazlar yavaş yavaş kesiliyordu…

Ben değişmiştim; artık mutluydum beni mutsuz eden tek şey hareketleri yapamamak ve bana yardımcı olabilecek hiç kimsenin olmaması idi. Videolar izliyor, izlediğim videodaki hareketleri taklit etmeye çalışırken kendi kendime Bruce Lee’nin de hocası yoktu (bunu bana çok sevdiğim bir şahsiyet söylemişti ve ilaç gibi gelmişti) zaten diye gaz veriyor, bazen internetten jimnastikçilerin Pole’da nasıl uç hareketler yaptığını izleyip, bu yaştan sonra ben buna nasıl yatkın olabilirim bunca çabayı boşuna verdim diye saatlerce ağlıyor ve baştan kaybettiğimi düşünüyordum… Kollarım bedenimi kaldırmıyordu, çok güçsüzdüm, ısınmayı ve soğumayı tam yapamıyor, sürekli sakatlanıyor ve tüm çabam boşa gidiyordu. Tek başıma olduğum bu zamanda P90X ve Aykut Hoca bana yardımcı oldu, artık tek başıma değildim… Bütün kaslarım çalışıyor ve çalıştıkça hareketleri daha düzgün yapmaya başlıyordum. Aşk benim için buydu! Bir gün ruhumu bedenimle anlatacağım diyordum, iyi yada kötü.

Belirli süre çevremden bu uğraşımı sakladım, sonra bu yaptığımın ne kadar yanlış olduğunu fark ettim, utanılacak bir şey yapmıyorum. Yüzme ya da koşu gibi bir spor bu da dedim. Şimdi hangi sporla uğraşıyorsun dediklerinde amatör olarak Pole Dance yapıyorum diyorum :) P90X olmasa hiç yol alamazdım o kadar minnettarım ki bunun için, benim için ne kadar önemli olduğunu tahmin bile edemezsiniz. Direkte bayrak hareketini istediğim gibi yaptığım ilk gün sizlerle paylaşacağım .

Pole Dance dersi vermek ve Türkiye’de bu işi yapanların en iyilerinden olmak istiyorum. Benim şimdilik imkansız gözüken tek dileğim bu… Bunun için gereken bütün insanüstü çabayı şimdiye kadar gösterdim, bundan sonra da göstermeye hazır olacağım. P90X bu yolda benim bütün bedenimi güçlü kılmamı sağlayacak, sakatlanmalarımı önleyecek, yalnızlığımı paylaşacak ayrılmaz ve tek parçam.

Kendimi düşlüyorum… 30 kişilik bir kadın topluluğuna bedenlerini ve kendilerini sevmeyi öğretirken ve onlarla birlikte öğrenmeye devam ederken, günde iki saat dans ederken ben… İşten eşortmanlarımla çıktığım bir vakit çimlerin üzerinde uzanıp, hayal ettiğim yerde olduğum için gökyüzüne içten bir gülümseme ve şükür fırlatmak istiyorum.

Biliyorum hayatım sevmediğim şeyler yapmakla vakit kaybedeceğim kadar uzun değil! P90X ve Aykut Hoca’ya en çok bu yüzden teşekkür ederim, asla yapamayacağıma inandığım bir anda benim her geçen gün daha iyi olmamı sağladılar. Bunun benim için önemini şu an hiç kimse kavrayamaz, belki de iki yıl yapmak istediği şey için hem toplumsal baskılarla, hem olanaksızlıklarla mücadele ettim. Kendimi değiştirdim, baştan aşağıya yenilendim. Her gün kendime yeniden inanmayı öğrendim. İşte hayalime giden yolda benim yanımda olan tek şey P90X’ti… Diğer bütün kapılar suratıma çok sert çarparken, bir tek kapı ardına kadar açıktı…

Amatör bir Pole Dansçısı, bir tur P90X Mezunu, ikinci tur için çabalayan bir adet Musess’ten herkese sağlıklı ve mutlu, düş dolu güzel, tıklım tıklım mutlu ve heyecanlı ömürler…

Peki, siz gerçekten yapmak istediğiniz şeyi mi yapıyorsunuz?