Yazar: ertyx

İnsan ne isterse, istediği şeyin şiddetine bağlı olarak hemen elde eder… Mesela çok araba isteyen birisi, elinde biraz para bulunduruyorsa sahip olabilir. Çok daha fazla parası olan, çok daha iyi arabaya sahip olabilir. Yani bir şey için önce birikim şart diyebiliriz. Gerekli birikime sahip olmayan kişi de birikimi elde etmek için biraz çabalar. Telefon almak isteyen, elinde hiç parası yoksa bir sene boyunca iyi bir para biriktirip peşin parayla alabilir mesela. Ama dediğim gibi bunun için birikim şart. Vücut geçmişi olmayanlar ise, en azından benim gibiler (bir önceki yazılarımda (1 & 2) var geçmişim) 90 günlük periyotları bir birikim olarak nitelendirebilir. Öyle güzel bir birikim ki bu, günde kenara 1 lira atmak kadar kolay ama alışkanlığı sağlamak kadar da zor… Bugün 45. günün vermiş olduğu birikimle size gelişimi tarif etmem için müsade edin. Ettiniz mi ? Ediyorum o zaman… İlk yaptığım Plyo-X antrenmanımda yani 2....

Merdivenleri çıkarken 10-15 basamağı zıplayarak çıkmanız mümkün değil, en azından ben öyle çıkan birini tanımıyorum. Gün içerisinde, sadece bir saat ayırarak 90 katlı bir binanın merdivenlerini çıkmak zorunda olduğunuzu düşünün ve en fazla çıkabileceğiniz kat sayısı 1. Yani belirli bir hedefiniz olduğunu varsayalım. Hedefiniz zirveye çıkmak ve yukarıda hayatınız boyunca görmediğiniz manzarayı görmek. Bu bahsi geçen binayı hayal edin diye ufak bir özet geçeyim. 90 katlı bir bina ve dışardan bakınca önünde kocaman bir “X” var. Dışarıdan öyle kasvetli görünüyor ki bu bina, girerseniz 2. hatta ilk katta pes edip yukarıya çıkamam belki diye düşünebilirsiniz. Her katında bir kapı bulunuyor ve hepsi bir daireye açılıyor. İçeride vakit geçirebileceğiniz her şey var, ayrıca her katta şöyle dışarıyı görebileceğiniz büyük bir pencere de var. Umarım hayal etmişsinizdir… Başta belirttiğim gibi hedefiniz en üst kata çıkıp o mükemmel manzarayı izleyebilmek… Öncelikle hedefiniz zaten belli diye o binanın yolunu tutuyorsunuz,...

Sıradan bir sabahtı… Gözlerimi açtığımda mutsuz, keyifsiz ve asık suratın vermiş olduğu bedlikle yüzümü yıkamaya gittim. Yüzümü yıkadıktan sonra yüzümdeki o ifadeyi gördüğümde “Niye böyleyim?” diye sordum kendime, fakat cevabı bulamadan işime gittim. Gün boyu iş yerinde düşündüm, neden bu kadar keyifsizdim? Ne beni bu kadar sinirli ve mutsuz ediyordu? Cevabı bulamadım tabii ve iş bitiş saati geldiğinde aynı rutinde evin yolunu tuttum. Yolun bayırını çıkarken nefes nefese kalmış yolun bayırından söylene söylene evden içeri girmiştim. Anneme “Yemek hazır mı?” diye sorduğum da “Hazırlıyorum” diyince daha da sinirlenip bir de evde kavga çıkarmıştım. Odama çekilip bilgisayar başında otururken ertesi günün izinli olduğunu düşündükçe mutlu olmaya çalışıyordum ama “o şey” bunu bile engelliyordu. Düşünsenize hafta da bir gün izniniz var ve önceki gecesi bu bile sizi mutlu etmeye yetmiyor. Boş geçirdiğim gecenin ardından bozuk ve saçma bir uyku takip etti günü ve ertesi güne aynı şekilde...