11. haftama başladım, içim içime sığmıyor. Daha önceki başarısızlığım ya da talihsizliğim yüzünden programımı bitirememek, başlamış olduğum bir şeyi yarım bırakmak tabiri caizse içime oturmuştu. İlk haftalar o gözümde uzayıp giden dakikalar şimdi bir bakmışım bitmiş. O 60 dakika o kadar kısa geliyor ki sona yaklaştıkça, her şey bir anda olup bitiyor. Buraya kadarki, güzel gelişme idi. Son günlerin benim açımdan kötü gelişmesi: Beslenme… Duygusal ve sinirsel olarak zor günler geçirdiğim için sanırım krizlere giriyorum. Aykut Hocamın yazmış olduğu burada anlatılan en dibi görme durumunu yaşantıma geçirdim. Yatmadan önce cipsler, dondurmalar, aklınıza gelecek envayi çeşit abur cuburu yiyip yattım ama özellikle cips midemi çok bulandırdı. Hiç abartmıyorum ertesi gün çok uzun zamandır yemediğimden sanırım, bütün yüzümü sivilce bastı. Sabah aynaya baktım ve sitedeki şu yazı ve fotoğraf aklıma geldi. Cipsi yerken midem bulandı, çok baharatlı ve iğrençti, hiç özlememişim. Sadece duygusal boşluktan yedim efendim… Abur-cubur serüveni...
11. Haftadan Arz Ederim :-)
