Merhaba Herkes!

Sürekli olarak aklımda fikirler, paylaşılacak konular olsa da, ilk gelişimin ardından hiçbir türlü zaman ayarlayıp da bir şeyler yazamadım. Şimdi sınav haftasının ve ardından gelecek olan iki haftalık tatilimin rahatlığıyla “Artık zamanıdır!” dedim, “Bir şeyler yazayım.”
Ortalarda çok görünmesem de siteyi oldukça sık takip ediyorum aslında. Özellikle sabahleyin spordan önce kahvemi yudumlarken motivasyonuma katkı sağlayan siteler arasında, internet tarayıcımın iğneli sekmelerinden birinde duruyor. Yazıları da gördükçe okuyor, hem topluluğumuzun gün geçtikçe büyümesini izliyor, hem de önemli bulduğum bilgilere göz atıyorum, unuttuklarımı da hatırlama fırsatı buluyorum. Bu arada benim de 43. günüm. Aslında en azından 45. günümde falan yazayım demiştim ama yine fırsat bulamazsam 90. güne kadar nasip olmayabilirdi :-)

Nasıl gittiğini sorarsanız; ilk kez, her şey çok daha iyi, çok daha sürekli. Herhalde bu kadar uzun süre götürebilmemin sebepleri hem bu düzenin hayatımın değişmez bir parçası olduğu fikrini bu kadar benimsemişken, olduğum kişiden tamamen zıt bir hale bürünmek istemiyor olmam, hem hatalarımın bana çok fazla şey öğretmiş olması ve onları yeniden yapmayacak kadar iyi bir öngörü edinmiş olmam, hem artık en sonuna kadar gitmek konusunda çok büyük bir motivasyon taşımam, hem de her şeyden, hayattan, sahip olduklarımdan, kişiliğimden, şu anı yaşamaktan mutlu olmam. Bu kez farklı bir enerjim var. İlk defa yolun sonunu rahat görebiliyorum. Hatta kendime gelecekten bir mektup bile yazdım. Güzel bir yöntem, denemenizi tavsiye ederim.

[Bir kağıda, programı bitirmiş olacağınız tarih bugünmüş gibi, “-meli,-malı” olumsuzluk ya da ihtimal içermeyen, kesin cümlelerle, vücudunuzun şu anda görmeyi istediğiniz o fit halini gördüğünüzü hayal ederek, bunun nasıl hissettirdiğine, ne kadar mutlu olduğunuza ve benzeri durumlara dair ufak bir paragraf yazın. Katlayıp cüzdanınıza, cebinize, yırtılıp bükülmeyeceği bir yere koyun ve aklınıza geldikçe çıkarıp bakın. Üşenmeyin, aptalca bulmayın, hemen yapın. Faydası olacak.]

Buraya kadar çok güzel gelmiş olmamın bir sebebi de elbette, her şeyde olduğu gibi beslenme. Ufak değişiklikler yaptım. Önceden daha fazla kilo kaybetmek adına ilk bir ay protein oranını %50’lerde tutuyordum, karbonhidratı limitli almam dolayısıyla da vücudum bir süre sonra daha fazlasını istemeye başlıyor ve bir gün yanlış bir ortama giriversem (büyük bir süpermarket gibi: her tarafta çikolatalar, dondurmalar, normalde canınızın çekmeyeceği kadar çok abur cubur) ya da bir kez küçük bir şey atıştırsam iştahım tetiklenebiliyordu. Bu da motivasyonumu düşürüp bütün programdan vazgeçmeme sebep oluyordu. Bir süre kendimde yeme bozukluğu olduğunu bile düşünmüştüm. Şimdi bunu önlemek adına kompleks karbonhidratları ve meyveyi biraz daha yüksek tutuyorum, tabii yine de protein daha fazla. Karbonhidratı artırmak sonuçlarımı biraz geciktirse de, her şey böyle güzel gittiği müddetçe önemi yok. Artık benim için mühim olan süreklilik.

Egzersiz olarak da, P90X’in temel programlarına sâdığım, ama başka programlarla da karıştırıyorum, Les Mills Combat (dövüş sanatları ağırlıklı bir program) ve Insanity’den istediklerimi seçiyorum. Her pazar Yoga X yapıyorum (uzunluğu dolayısıyla ve haftaya iyi başlamak adına), hafta içi de yorgunluk durumuma göre bir gün ara veriyor ya da vermiyorum. O hafta yapacaklarımı haftanın başında kendi isteğime ve çalıştırmam gereken kas gruplarını da göz önüne alarak ayarlıyorum. Bacakları (bazen Legs and Back, bazen başka bir programın bacak egzersizi) Cuma’ya kadar bekletmeyip pazartesi yapıyor, okuldan sonra boş olan tek günüm olan Cuma da daha hareketsiz geçtiği için Plyometrics’i o güne bırakıyorum. Verilmiş olana uymuyorum çünkü bu da bir süre sonra mükemmeliyet anlayışı geliştirmeme ve zorunluluk hissetmeme, dolayısıyla amacımdan uzaklaşmama sebep oluyor.

İşin özü, her şey istediğim gibi gidiyor. Ve bunu, istediğim şeyi, istediğim gibi yaparak, ama temel prensiplerime uyarak gerçekleştiriyorum. Son olarak, size Tony’nin de dediği gibi bir “tip of the day” vermem gerekirse o da şudur: “Kendinizi bilin.” Ben artık biliyorum ve bu benim kurtuluşum olacakmış gibi görünüyor.

Okuduğunuz için sonsuz teşekkürler.
Seda

.