Çok sevdiğim bir sözdür bu…

Yaşam yaşamıyor mottosu aslında tam da bizim gibiler için söylenmiş. Kim bizim gibiler? Tabii ki hayatı boyunca kilo fazlalığı ile yaşamaya mahkum olanlar. Mahkum kelimesi çok mu ağır oldu, yoksa cuk oturdu mu inanın kararsızım. Ben bu yazıyı, P90X Türkiye sayfasına yazıyorsam  artık mahkumiyet kelimesini aklımızdan silip atmamız gerekiyor diye düşünüyorum.

Bizler koskocaman birer yağ hamalıyız! Evet resmen hamallık yapıyoruz ama bunun karşılığında kazandığımız hiç bir şey yok maalesef. Aksine hayatlarımızdan o kadar çok şey çalıyor ki bu yağ tabakası. Bazı insanlarda bunun adına hastalık diyebiliriz. Ne yaparsa yapsın bunun önüne geçemeyen insanlar tanıyorum, artık durum kronikleşmiş bana göre. Bu durumda evet onlar hastalar ama ben ya da biz?

Ben hasta değilim ve bunu reddediyorum. Hasta değilim çünkü istediğim zaman kilo verebildiğimi biliyorum. Bunu daha önce başardım fakat gerisini getirmediğim için hayalimdeki ben çok geride kaldı.

Bizlerin tek sorunu atalet duygusunun bilinç altımızda yaptığı hinlikler. (Aykut bey’ in bu konuda ki yazısını okumayan varsa okusun lütfen – www.p90xtr.com/kisisel-ataleti-yenmek) Keyifle yenen her sağlıksız gıda, günler, aylar, yıllar geçtikçe artık vücudumuzun bir parçası haline geliyor. Yağ olarak bizimle birlikte her yere geliyor maşallah. Yağlar arttıkça manevra kabiliyetimiz düşüyor, halsiz bir bünye açığa çıkıyor ve o bilinç altımızdaki sinsi düşman bize sürekli “aman boş ver, bazı kararlar alman için önünde daha çok zaman var!” deyip bizi gitgide kuyunun dibine çekiyor. Artık o sinsi düşmanı alt etmenin zamanı geldi de geçiyor bile. Neden mi?

Çünkü bizler kaliteli bir yaşamı hak ediyoruz. Vitrinlere dışarıdan bakıp iç geçirmek yerine, içeri girip, bunu da denemek istiyorum, şunu da alayım rengini çok sevdim demeyi hak ediyoruz. Büyülü bir aşk’ı, kaliteli bir sosyal çevreyi, sağlıklı bir yaşamı hak ediyoruz. Neden etmeyelim ki, doğru söylüyorsun dediğinizi duyar gibiyim…

Hak filan etmiyoruz çünkü biz yağ tulumu, tembel, sürekli tıkınan insanlarız değil mi? Toplum bizi bu şekilde görüyor ve ona göre muamele yapıyor. Biz onların gözünde duygusuz, hiç bir şeyi düzgün yapamayacak kapasitede, yakışıklı veya güzel olmayan, ter kokan, hoşlanılmayacak veya aşık bile olunamayacak ŞİŞKO PATATES’leriz…

Hayır efendim, biz aslında çok farklıyız. Bu farklılığımızı ön plana çıkaramamamızın nedeni fazla kilolarımız. Bizler eğer bu kiloları verirsek neler başarabileceğimizin farkındayız ama işte o sinsi düşman her yerde ve her zaman önümüzü kesiyor. Artı olarak insanların tutumu ve yaklaşımı bizim bazen hasbel kader yakaladığımız motivasyonu yerle bir ediyor.

Artık dirilme vakti geldi. Kendi adıma 90 gün sonunda dirilmiş bir birey olarak 30. yaş günümde boşa yaşadığım 10 yılın hesabını keseceğim. Çok sevdiğim bir söz; “İnsan kül olmadan nasıl yeniden küllerinden doğabilir ki?”

Ben kül oldum, deli oldum, divane oldum. En dibi gördüm, hala da oradayım ama artık küllerimden doğmaya karar verdim. Benim diğer insanlardan hiç bir eksiğim yok, aksine fazlam var. En önemli fazlalıklarımı 90 günde üzerimden atıp, diğer fazlalıklarımı da tokat gibi insanların yüzüne vuracağım.

Ben de, sizler de kaliteli bir yaşamı hak ediyoruz. Uyanmanın vakti geldi de geçiyor, hadi kalk artık geç kalacaksın. Biliyorsunuz ki, yanlış hayat doğru yaşanmaz. Evet yanlışı düzeltmek için, özgürlük için vakit bu vakittir ey ahali!

İlk hafta sonunda yeniden yazacağım. 1 hafta yorulmuş, daha da hırslanmış, kan ter içinde yazacağım.

No pain, no gain! (Acı yoksa zafer de yok!)

Görüşmek dileği ile…

İbrahim