Merhabalar,

Benim adım Seda, 20 yaşındayım, İstanbul’da üniversite birinci sınıf öğrencisiyim ve sizi bulduğum için gerçekten çok mutluyum! Size, uzunca versiyonuyla hikayemi aktarmak istiyorum, umuyorum vaktiniz vardır ve uslubum da size çok sıkıcı gelmez.

Bundan yaklaşık iki yıl önce, birçok insanın günümüzde muzdarip olduğu üzere, fazla kilolarımın artık ‘fazlalaştığını’ görüp, bunu kendime yakıştıramadığım ve kurtulmak istediğim ama başarısız olduğum zamanların ardından, internetteki aramalarım sonucu “home fitness” programlarını keşfettim. Bildiğiniz gibi bu programları barındıran sitelerin en büyüğü Beachbody’dir. Burdan “Slim in 6” programını gözüme kestirip internetten indirerek başladım işe ve kilolarımın bir kısmından bu 6-8 haftalık süreçte kurtuldum. Obeziteye doğru emin adımlarla giden Seda’dan, “Eh, fena değil”lik bir Sedaya dönüşmüştüm ve bu ruhu yaşatabilmek o kadar hoşuma gitmişti ki, devam etmek, sonuna kadar gitmek istedim. Sonrasında bir iki ay boyunca yine Slim in 6 in bir üst seviye programıyla işi ilerlettim, ama bir müddet sonra, üniversite sınavının stresi hayatıma dahil oldu, liseyi bitirişimin ardından yalnız kaldım, erkek arkadaşım yurtdışına okumaya gitti gibi basit sebeplerden, ya da nedenini bilemediğim çok başka şeylerden, işler aksamaya başladı. İşin açığı, takıntılı ve depresyona eğilimli de bir insanım ve çok da mükemmeliyetçiyim. Planımı mükemmel uygulayamadığım zamanlarda (sabah 5te kalkamayıp akşama ertelemek, sonra akşam da ertelemek ya da bir öğünümü düzgün yemediğimde bütün günü ve haftaları öldürmekle başlayan yemeye takıntılı tavırlarım dolayısıyla) motivasyonumu kaybedip duraksama devrine giriyordum. Bir iki haftalık duraksamalarım sırasında hep kendime söz verip bu işi bitireceğime dair telkinlerde bulunup araştırmalar yapıyor, motive olup yeniden başlıyor, ardından üç hafta yapıp tekrar bir yeme krizi sonucu bırakıyordum. Böyle böyle Ağustos’tan Aralık’a geldim ve doğum günüm olan 5 Aralık’ yaklaşırken “Tamam,” dedim. “Yeter. Başlıyorsun ve bitiriyorsun bu işi. Aynaya baktığında çenenin altında duran, gitmeyen o sinir bozucu yağ tabakasından kurtuluyorsun.” Ve başlarda yarım bırakırsam korkusuyla kendime güvenemediğim için aylarca başlamadığım P90X için sıkı bir ön hazırlık sürecinin ardından, doğum günümde programa başladım.

Slim in 6’e başlamadan önce, az biraz yüzme, badminton, ve en çok kick boks sporuyla uğraşmış bir insandım ama kaslarımı Debbie ile inşa ettim diyebilirim. Belki bilirsiniz programı, hiç fitnessla uğraşmamış biri için Debbie’nin squatları oldukça zorludur. Hatta Legs & Back videosunda Tony bile Debbie Siebers’ ‘Speed Squat’a yer vermişti. Sonuç olarak Slim in 6, P90X’ten önce P90 yapmışım gibi bana güzel bir altyapı sağlamıştı. Artık hazırdım, biliyordum. Bu iş bitmeliydi. Dediğim gibi başladım da. İlk üç hafta her şeyi mükemmel uyguladım. Sabah 5te kalkıyor (erken kalkmaya önceden de alışıktım ama kalkıp spor yapmak başta zorlasa da, ilerleyen zamanda aşığı, bağımlısı olup çıkıyorsunuz), bir kahve içip 5.30-5.40 gibi başlıyor, çalışmadan sonra duş alıp, en kral kahvaltıyı edip bisikletime atlayıp 20 km yol tepip dershaneye gidiyordum. Öğle yemeklerimi, ara öğünlerimi yanımda taşıyor, bazen akşam yemeklerimi bile götürüyordum. Ve yemin ederim, hiç zor değil, aksine çok eğlenceli geliyordu. Kimsenin yapamadığı, yapmaya gözünün yemediği, cesaret edemediği ya da bahaneler üretip kendini kandırdığı bir iş yapıyordum ve çok mutluydum! Üç haftanın bitip dinlenme haftasına girdiğim dönem, tam yılbaşı haftasına denk gelmişti, ben de Antalya’da ailemle yaşadığım evimizden İstanbul’a ablamın yanına gidecektim ve bu süreç için kendime izin verdim: “Dönünce kaldığın yerden devam edeceksin. Abartmadan istediğini ye. Bunu hak ettin.” dedim kendime. Bir haftanın sonunda biraz abartmış olsam da, karnımdaki ufak bir şişkinlikle dönüp, kaldığım yerden devam ederek bir haftada durumu toparlayıp ikinci ayı da bitirdim.

İkinci ayın sonunda, aman tanrım… Kendimi hiç böyle görmemiştim. Karın kaslarım ortaya çıkmış, six packlerimin dördü, gittikçe koyulaşmaya başlayan hatlarıyla belliydi, çok az bir göbeğim kalmıştı. Çene hatlarım keskinleşmişti. Giydiğim her şey, beşinci sınıf kazağım bile üzerime oluyordu! İç bacaklarım birbirine değmiyordu, pantolonlarım bol duruyordu, daha uzun görünüyordum… Harika bir duyguydu bu! Ben olmak, kendim gibi görünmek. Bunları yaşadığım zaman, ikinci ayın ikinci haftası falandı sanırım. Yirmi birinci güne kadar devam ettim, önümde ikinci dinlenme haftası vardı.

Sonra ne mi oldu? Dershane yarıyıl tatiline girdi. Ve ben… Bir anda boşluğa düştüm. Tüm gün evde olduğum için sabah spor yapmama gerek yoktu. Aman canım zaten dinlenme haftası egzersizleri çok basitti, kas gelişimime çok da bir etkisi yoktu ki… Babama bir ay önce aldığı için kızdığım o şekerli tatlılar dolapta duruyor, sürekli dikkatimi çekiyordu. Ben kızdıktan sonra hiçbiri yenmemişti. Evde boş boş otururken dizi film izlemeye başladım. Oradaki hayatların içinde kayboldum. Kaybolurken bir yandan da elim boş durmasın diye yemeye başladım. Babamın tatlılardan bir tane. Başka yok, söz. Şekere yeniden başlayacak değilim ya canım, bırakırım ben yine, bir tane yiyim de içimde kalmasın… Günün ardından paketin bitişi ve ilerleyen günlerde benim kendimi durduramamam.

Midemin şeker ya da kötü huylu yağ yediğim vakit kramplarla yanmasına aldırmadan yedim. Evdekiler bitti, satın almaya başladım. Tüm sözlerimi yıkmaya başladım. Kendime toparlanmak için üç gün verdim, üç gün bir haftaya dönüştü. Her haftanın başında eski planıma dönmek istedim, olmadıkça daha çok moralim bozuldu. Her pazartesi kalkamadıkça öbür pazartesiye kadar kalkmayı bile denemez oldum. Dershanede işler kötüye gitmeye başladı, puanlarım düştü, tüm gün beynim bu işi düzeltmek için çözüm önerileri üretmekle o kadar meşguldü ki, ne ders dinliyor ne de çalışıyordum. İnsanlar yanaklarımın şiştiğini, hasta mı olduğumu sormaya başladılar, bisikleti bıraktım, gecelere kadar film izliyor, bu sırada sürekli yiyordum. Her gün üçlü paket ‘Brownie Intense’, yanında da beşli küçük ‘Çokomilk’lerden alıp yiyerek bir ay geçirdim. Bu kâbusun başlangıcından, yani 27 Ocak 2012’den yaklaşık bir buçuk ay sonra sessiz bir sabaha kalktığımda yürürken hışırtı çıkardığımı fark edip, iç bacaklarımda yeniden oluşan, benim ‘yastık’ dediğim yağların geri geldiğini gördüm.

Ciddi ciddi depresyona girmiştim. Uyku saatlerim uzamıştı. Ailemle iletişimimi kesmiş konuşmuyordum. Ayakkabılarımı odama koyup kapıyı kilitliyor, evden çıkmış gibi davranıp tüm gün yatıyordum. Bütün bunlar ciddi bir tehlike arz etmeye başladığında, Mayıs’a gelmiştik. Artık kendi kendime yardım edemeyeceğimi ve dışarıdan müdahale gerektiğini kabullenmiştim. Psikoloji mezunu olan ablama aylarca hiçbir şey anlatmayışımın ardından, önce ona açıldım telefonda. Sonra anneme. Psikolog araştırdık. Hani işi ticarete dökmeyen ve bana anti-depresan önerip daha da bunalıma sokmayacak cinsinden. Haziran başında P90X’e dönmek için kendimi motive edecek kadar toparlanmıştım. Ve bir pazartesi sabahı, aylardan sonra tekrar kalkıp, tekrar çalışabildim.

Bir aylık terapinin ardından, hayatımı, sorunlarımı tanımadığım bir insana anlatmanın kendimi küçük düşürmek ve dışarıya zayıf görünmekten çok (o kişinin düşünce olarak size benzeyen biri olması ve acıyan, hatta anlayışlı tavırlardan çok, yorumsuzca dinleyip gerektiği yerde ufak önerilerde bulunan biri olması koşulunda), kendi başıma göremediğim ayrıntılar konusunda yardım almayı ve bunu eziklik olarak görmemeyi, kararlarım hakkında tereddüt etmemeyi ve bana zarar verecek kadar uçlarda yaşamamam gerektiğini öğrendim. Tüm bunlar, aşırı derecede mükemmeliyetçi kişiliğimin olumsuzluklarıydı ve hayatımın ortalama beş ayı, öncesindeki tökezlemeleri de sayarsak aşağı yukarı bir yılı yok olmuştu. Neyse ki psikologa giderken bir yandan P90Xe devam ettiğim için o süreç daha faydalı bir hale geldi. Kendime bazen biraz esnek de olmam gerektiğini aşılıyordum ve bu iyi bir gelişmeydi. Ama dinlenme haftasını da tamamlayıp haziran ayının bitiminin ardından, ikinci ayın ilk bir haftasını çalışıp tekrar bıraktım programı. Kendimi biraz toparladıktan sonra ve eskisi kadar çaresiz olmadığımı fark edişimin ardından, P90X’e tekrar tekrar sıfırdan başlamanın beni çok yorduğunu ve aynı şeyleri yapmaktan sıkıldığımı fark etmiştim o günlerde. Yazın geri kalanında biraz ‘Insanity’ yaptım, ama ona da tutunamadım. Bu durum moralimi bozsa da, en azından yeme alışkanlıklarımı tekrar değiştirmemek için ant içtim. Aynı hataya tekrar düşmemek için.

İstanbul’da bir üniversiteye yerleşmemin ardından yaşadığım rahatlık ve mutluluk, bana sanki bir uyanma sağladı. Sınav baskısının da çok ağır olduğunu, beni ne kadar sıktığını hiç fark etmemiştim. Muhtemelen her şeyin bu kadar ters gitmesinde o stresin payı da büyüktü. Üniversitenin ilk yılında, adeta dört ayağımın üstüne düşmüş kadar şanslı bir şekilde, internet üzerinden bulduğum, kendi okulumdan iki arkadaşla eve çıktım. Bu benim kendi yemeklerimi ve sporumu yapacağım bir alana sahip olmam açısından çok iyiydi. Maddi koşulları da üniversite yurdundan daha uygundu.

1 Ekim’de, yine yaptığım tüm ön motivasyonların ardından, okulumun başladığı günle P90X’e yeniden başladım. “Madem o kadar sıkılmıştın neden tekrar başladın?” derseniz, P90X, her ne kadar sıkılmış olsam da, yaparken ve bittiğinde beni rahat hissettiriyordu, bir şeyler yaptığımı hissedebiliyordum ve elbette, daha önce aldığım sonuçları bildiğim için, yeni bir program arayıp denemekten daha kolay geliyordu yapması. “Biraz sabır,” diyordum, “üstesinden gelemeyeceğin şey değil.” Dolayısıyla, bu kez dişimi sıkıp, sıkılsam da sonuna kadar gidip bu işi bitireceğime dair yeni bir sözle yeniden başladım. Ama… her defasında nasıl denk geldiğini gerçekten bilmediğim şekilde, yine yirmi birinci gün sonu ve ardından gelen dinlenme haftasında, bayram tatili başladı. Ailem geldi, akrabalar toplandı. Ben kendimi yeniden yediğim önümde, yemediğim arkamda bir ortamda buldum. İradesizlik gibi görünebilir. Ama düşünün, bir ortam var, en az 10 kişi. Ve sizin dışınızdaki herkesin beslenme tarzı, yaşam biçimleri sizinkinin tam aksi. Daha da kötüsü, sizi anlamıyorlar. Bunun basit bir diyet olmadığını, “Aman canım bir kereden bir şey olmaz”la geçiştirilemeyeceğini. Her neyse, o bir hafta, evimden ayrı oluşum, kontrolün ev sahiplerinin elinde oluşu ve onlara göre hareket etmek zorunda kalışım sebebiyle, beni işimden soğutup, motivasyonumu düşürdü bir kez daha. Hem de ağzım kor yutmaya çalışmışçasına yandıktan, bir daha geri adım atmayacağıma dair söz verdikten ve çok iyi geçmiş yoğun bir antrenman döneminin ardından. (Hiç çekinmeyin, söyleyin, “Sen salak mısın?”)

Bunları yazdım, bilin istedim, P90X’i  ya da herhangi bir yoğun egzersiz programını bırakmanın ve eski alışkanlıklara dönmenin sonuçlarının ne kadar kötü olabileceğini. “Kendinize yapabilecekleriniz” adlı yazıdaki gibi aynı.  Burdaki herkes de bunları çok iyi biliyordur eminim, işte ben, bunun canlı örneğiyim.  Ve en kötüsü, bir işe bu kadar kendinizi adayıp, sonra basit bir motivasyonsuzluğun peşine düşüp her şeyi kendi ellerinizle mahvettikten sonra, yeniden aynı şeyi başarmak için sıfırdan başlamanız. İlerlemeniz gerekirken, başa dönüp yürüdüğünüz yolu yeniden yürümeniz. Evet, o üç dört aylık sürecin ardından, psikolojik durumum biraz düzeldikten sonra bile her şeyi unutup yeniden başlasam, şimdiye dek 3 kez tamamlamıştım P90Xi. Neden yapamadığımı ise inanın ben bile bilemiyorum. Bahane mi üretiyorum, gerçekten canım çok mu sıkıldı, altından kalkamayacağım bir işin altına mı giriyorum, iradesiz miyim, umursamaz mıyım, en kötüsü de: “Bir insan, göz göre göre kendine böyle bir kötülüğü kendine neden yapar?” gün be gün, her gün kendime bunları söylüyorum. Ama diyoruz ya, atalet hastalığı. Bugünlerde hiçbir şey fayda etmiyor. Benim hayatı yeniden ‘ciddiye almaya’ ihtiyacım var.

Artık sizi daha fazla sıkmayıp, yazımı sonlandırmam gerekirse, o günden bugüne, ben yine her sabah antrenman için kalkmaya, her pazartesi “Bu hafta full geçecek!” diye planlayıp başarısız olmaya, eskisi gibi abartılı olmasa da, sırf sıkıntıdan dolayı şeker tüketip, yavaştan yavaştan kilolarımı geri almaya ve saçma sapan moral bozmalara devam ediyorum. Şu sıralar Antalya’ya ailemin yanına tatil için geldim. Önceleri P90X’le ilgili Türkiye araştırması yapmıştım ama bu kadar canlı bir ortama rastlamamıştım. Ve kendim gibi, her ne kadar başarısızlıklar yaşamış da olsam, bu işe gönül vermiş, bu kadar da sıkı çalışan insanlar görünce heyecanlanıp, kitap gibi bir başarısızlık öyküsü yazmış oldum size. Ama işin aslı beni motive de ettiniz. İstanbul’a geri döndüğümde artık kaçarımın olmadığını, yoksa yine tüm emeklerimin boşa gidip şişmanlayacağımı kendime öğütlerken, size rastlamam çok güzel oldu. Ve eğer kabul ederseniz ben de aranızda yer almak, kendi (programla ilgili) tecrübelerimi sizlere aktarmak, ki sizi temin ederim bu işi baya öğrendim aslında, kendi derdime henüz çare olamasam da, beslenmeyle ilgili bilgilerimle insanlara fayda sağlayabileceğime inanıyorum, ve sizlerden de kendi yoluma bir kez daha girdikten sonra destek almak. Bakarsınız bu sefer kendime verdiğim tüm sözleri tutabilir, en nihayetinde istediğimi alabilirim.

Ha, belki saçma görünebilir, daha hiçbirinizi tanımadan, kendim hakkında özel sayılabilecek böyle ayrıntıları hiç çekinmeden paylaşmam. Ama her ne kadar umutsuz hissettiğim dönemler olsa da, ben bu işi başarmaya çok yaklaşmışım yakın zamanda, yine de yapacağım. Dediğim gibi, bir şeye ihtiyacım var, o da daha fazla zaman harcamamak. Harcadığım her dakikayı mutluluğumdan ve hayatımdan çalıyor olduğum bilincinin artık bana hareket etmemi sağlayacak kadar endişe ve adrenalin vermesi gerekiyor. Buna ihtiyacım var.

Okuduğunuz için sonsuz teşekkürler,

Sevgiler…

Seda