DİKKAT! BU YAZI SİZİ MOTİVE ETMEZ, BENİM İÇSEL DÜNYAMI İÇERİR.

Duygularımın nasıl ve neden duygusuzluğa çıkarken öfkeye dönüşmesini anlattım. spor yapmama sebep olan itici gücün bu olduğundan bahsettim özetle. Sitenin büyük çoğunluğu erkeklerden oluştuğu için belki bu yazdıklarım tepkinizi çekebilir fakat genel bir algıdan bahsediyorum. Okuyacaksanız bunu unutmadan okumanızı dilerim…

Ne kadar itici bir başlık öyle değil mi? Öfke olumsuz olarak kabul edilen bir duygu ve ben çok öfkeliyim. Oturduğum yerden kalkıp harekete geçmemi sağlayan şey ise arzularım değil öfkem. Bu resmen ağır bir itiraf :) Öfke sorunu yaşayan çocukları spora yönlendirmek hep bir çözüm olmuştur, enerjilerini atarlar ve zararsız-etkisiz hale getirilirler. Öyle sağı solu kırıp döken bir öfke değil, sinsi sinsi damarlarımda dolaşıp fark etmeden nefes almayı uzun süre unutturacak bir yoğunlukta. Gündelik yaşantımda kimse öfkeli ve sinirli biri olduğumu göremez, öyle sakin ve suskunum ki; sığ ve dingin gözüküyorum.

Bütün bu sistem karşısında çoğu zaman çaresizlik hissetmek hiç hoşuma gitmiyor, mesela yanlışlıklar, eksiklikler, ihmal… Dünyanın kabul edilmek zorunda olunup gerçeklik diye algılanan; adına realite denilen, bütün olması gerekenden çok çok uzak olan o doğruları ve kuralları… bir şeyi hak etmenin ona erişmek için yetmemesi mesela, her yerde kabul gören illegal yollar, torpil, haklı olduğunuz halde asla kazanamayacağınızı bildiğiniz davalar… merhametsizlik, kendini beğenmişlik, doğumdan gelen fırsat eşitsizlikleri… hepsinden nefret ediyorum! Ve insanlar içimizde temiz bir köşe bile kurmanıza izin vermezler, bazen klişe cümleler kurarlar. Gerçeklerle yaşamayı öğrenmek zorundasın! Bunlar dünyanın gerçekleri vb. onlara neden olması gerekeni yaşamak varken olmaması gerekeni kabul etme genişliği gösterdiğimizi sormak yerine yumruk atmak isterdim. Dünya üzerinde küçücük ve çaresiz bir noktacık olarak gözüküyorum böyle bakınca…

Sporla İlgili Kısmı:

Sıraladığım çaresizlik duygularından sıyrılıp kontrol edebileceğim, her şeyin yolunda olmasını sağlayabileceğim bir bedenim var. Bulunmaz bir nimet öyle değil mi? Bu konudaki takıntım ve hep daha fazlasını istememin sebebi öfke. Bedeni ile bir şeyler başaran her türlü insana, bir mucizeyi izler gibi hayran hayran bakmışımdır. Bir çok denemem oldu onlardan biri olmak için; yüzme ile ilgilendim (11 yaşında), ilk katıldığım yarışta açık ara önde iken havuzun ortasına sırt üstü dönüp yattım ve bekledim. Yarış ve birilerini geçmek bana göre değil o gün anlamıştım bunu, beni mutlu kılacak şey değil. Kendimi korumak adına boks kursuna başladım, oldukça çıtı pıtı gözüküyordum herhalde ki antrenörüm sürekli dalga geçip durdu. Elimden geleni yaptığımı gördüğü halde tavrı değişmedi :) bıraktım!.. Şimdi bedenimi evimde, tüm bu zararlı faktörlerden uzakta aşkla bir şey yapmak adına eğitiyorum. P90X bana bunu en iyi şekilde sağlıyor. Her ne yaparsam yapayım, içinde ruhum da olmalı, yoksa yaşamamın hiç bir anlamı olmaz o zaman. Elimden gelenin en iyisini yapmak için her gün sadece tek bir fırsatım var üstelik.

Güçlü bir kadın olarak ölmek istiyorum. Kadınların nazik kibar ve kırılgan olduğu bütün söylemlerden ve erkeklerin güçlü kadınların duygusal olduğunu anlatan bütün toplumsal birikimden bıktım usandım. KİMSENİN BENİ BÖYLE İTHAM ETMESİNE İZİN VERMEYECEĞİM BİR KADIN OLARAK! Kollarım ince olmak zorunda değil, evime sen beni bırakmadan tek başıma da gidebilirim. Akşamları belirli bir saatten sonra sokaklarda kötü adamlar fink atıyor olabilir. Ben de kötü bir kadın olabilirim (suçlu bir kadın ve kurban bir erkekte olabilir). Bayan olduğum içi bana kibar davranma mesela! Çünkü incinmeyeceğim. Bunu yapabilecek babayiğit var mı? Ya da mert sözcükleri hep erkekler için, kadınlar için ise çok zarif ve hanım! Olmamı istedikleri ve bekledikleri şey olmayacağım. Tüm bunlara başkaldırıyorum çünkü TEK BİR hayatım var ve olmak istediğim şey olmalıyım. Dünyada iyi insanlar kazanamaz dediklerinde, inadına iyi biri olmak için uğraşacağım mesela! Bu dönemde torpilsiz aç kalırsın, kafayı yıllan dediklerinde, “kafasız olduğumu göremeyecek kadar kör olduğunu bilmiyordum” diyeceğim mesela… Zariflik algısı yüzünden kollarının kalınlaşmasından ödleri patlayan bütün zarif bayanlara inat barfiks çekeceğim! Bir gün bir uçurumun kenarında sallanırsam, kendi kollarım hayata çekecek beni; bir erkeğin kanatları altında bir zavallı olmak istemiyorum :) Kendi kanatlarımı P90X ile geliştirirsem, onlar hem sığınmam hem uçmam için yeterler bana.