Biraz zaman alan mental hazırlığın ardından tarihi belirlemiştim. 5 Ocak Pazar günü P90X’e başlayacaktım. Ancak büyük bir aksilik buna engel oldu. İş nedeniyle Cumartesi günümü boşa çıkarmak için mutlaka Pazar günü başlamalıydım. Aylardır araştırdığım ve başlamak için can attığım programa belirlediğim tarihte başlayamamıştım.

Bu durum cidden hayal kırıklığıydı. Artık yeni hedef 12 Ocak’tı. Aradaki bir haftayı transformasyon videolarını izlemekle, bu sitede beslenme ile ilgili tavsiyeler veren değerli üyelerin yazdıklarını okumakla ve tabiki aklıma takılan birkaç konuyu Aykut Hoca’ya sormakla geçirdim. Bu arada Aykut Hocaya teşekkürü bir borç bilirim ve kendisini çok takdir ettiğimi belirtmek isterim. Zira gelen sorulara bıkıp usanmadan, sabırla cevap vermek herkesin harcı değil. Hayatım boyunca Pazar günlerini hiç sevmedim ancak o Pazar’ı sabırsızlıkla bekliyordum.

Vee nihayet beklenen gün

Sabah gözlerimi açtığımda “Yeni hayatım, merhaba” dedim kendi kendime. Fakat o da ne? Ters giden birşeyler vardı! Boğazımda koca bir şişlik ve ağrı olduğunu farkettim. Kadim hastalığım Faranjit geri dönmüştü! Yatağın içinde kala kaldım. “Ne yani bir hafta daha mı erteleyeceğim” diye sordum kendime. Cevap netti: “Kalk ve elinden geleni yap”

Evet başladım. İlk gün hem de hasta hasta Chest & Back, mmm tadından yenmez :) 2. gün Faranjit’in verdiği halsizlik karabasan gibi üstümdeyken Plyometrics, 3. gün hastalığım Nirvanaya ulaşmışken ‘et kırıklarıyla’ servis ettiğim(!) Shoulders & Arms… derken ilk haftayı geride bıraktım. Aylardır biriktirdiğim azim, hasta olmama rağmen beni ayakta tuttu. Henüz etkisi tam olarak geçmese de et kırıklığı ciddi boyutlara ulaştı geçtiğimiz günlerde. Şu kadarını söyliyeyim; 3. gün mimiklerimi bile kontrol edemiyordum :) Ama 4. günden sonra normale dönmeye başladım.

Başlamayı düşünen arkadaşlara diyeceğim şudur ki: “Azmin elinden hiç bir şey kurtulmaz. Yeter ki isteyin.” Videoların sonuna geldiğinizde evinizi saran ‘Endorfin’ inanın herşeye değer.