Asla Pes Etme…

Beni takip eden arkadaşlar bilirler, daha önceki P90X maceramda bir çok aksilikler meydana gelmesine rağmen bitirdim. Şimdi de Hybrid maceramı bitirdim, lakin yine sorunlar benim peşimi bırakmadı bu süreçte. 2,5 hafta gibi bir süre yapamadım. Bilgisayarım bozuldu programın tam ortasında ama yine de pes etmedim, devam ettim, çünkü kendime vermiş olduğum bir söz vardı . Onu tutmak için uğraşıyorum. Sonuçlar ortada, aslında çok üzüldüm daha iyisini yapabilirdim ama kısmet olmadı. Bu bir son mu diyeceksiniz, hayır değil. Yazımın sonunu dikkatli okuyun :-)

Arkadaşlarım, abilerim, ablalarım, hocalarım… Bu bir macera değil, hayat tarzı, yaşam standardı, bunu bilmeniz gerekiyor.  Her zaman kendimi bir tık ileride düşündüm. Belki şunu farketmişsinizdir ki aynada çok farklı görünüyorsunuz, telefon ile çektiğiniz fotoğraflarda çok farklı görünüyorsunuz. Amacım her ikisinde de iyi görünmek. Sizlere bir maceramı anlatmak istiyorum. Geçenlerde bir Crossfit’ci ile metroda karşılaştık, ufak bir spor sohbetinin ardından bana sorduğu soru şu oldu; “hangi sporu yapıyorsun?”… Hybrid & P90X cevabını verdiğimde, o da nedir gibi bir şey söyledi, biraz içeriğinden bahsedince benimle dalga geçercesine konuşma yaptı. Sende güç ne arar yaa, bu vücut çalışanlar hepsi boş bir balon gibidirler diye hitapta bulundu. Bu durum benim zoruma gitti ve ilk defa kendimi deneme fırsatı buldum. Kendisini düelloya davet ettim. Ve seve seve kabul etti! Aslında korkuyordum, karşımdaki adam yıllardır güç sporu ile uğraşmış ve ben ise sadece 6 aydır Hybrid & P90X yapan biriydim. Önce korkularım oluştu içimde ama sonra bir anda  içimde doğan bir güneş ve “neyden korkuyorsun, gücünü göster” diye kendi kendime içimde konuşmaya başladım. O ambiyansı tam olarak kelimelere dökemesem de, sizlere ancak bu kadar anlatabiliyorum.

Ve daha sonrasında düelloya başladık. Düellonun içeriği; şınav, barfiks ve teker dövme. Sonuç… Ben bu arkadaşı 2 segmentte farkla yendim! Şınavda en son 110’lara gelmiştim tek seferde, kollarım titremeye ve gözlerim kararmaya başlamıştı artık, içimden yeter dur artık diye isyan etmeye başladım. Ama içimdeki bu hırs beni bırakmadı ve tam 125’e geldiğimde ilk segmenti kazanmıştım ve beni büyük bir mutluluk sardı. Biraz dinlendikten sonra barfikse geçtik. Kendisi serbest çekeceğini söyledi, yarım çekip bırakıyordu! Ben ise çalıştığım şekilde yapıcaktım, nizami! Ve barfikse başladığımızda 20 tane nizami çekmeyi başardım ama rakibim yarım çektiği için benden ileride devam ediyordu. Bende kollarımda derman kalmadı ve bir an gözlerimi kapadım, Tony Amca yanımdaymış gibi hissettim, “hadi hadi, devam et bırakma, bu sen değilsin” gibi bir kısa metrajlı mizansen gözümün önünden geçti ve 33 tane çekerek 2. segmentte de mağlup ettim! Son segment ise benim alışık olmadığım bir şey ve kendisinin uzmanlık alanı olduğu için beni mağlup etti. 2-1 kazanmış oldum. Ve bu Crossfit’çi beni tebrik etti, sistem hakkında biraz daha bilgi almak istedi :-)

Dediğim tek cümle şu oldu, hiç bir insanı dış görünüşü ile yargılama, içinde ne canavar olduğu belli değildir :-) Tebessüm ettim ve ayrıldık.

Bunu sizlere anlattım çünkü gerçekten bir spordan çok daha fazlasını bizlere öğreten bu sistem, vücudumuzu nasıl kullanmamız gerektiğini bizlere açık açık anlatıyor ve söylüyor. Onu en iyi şekilde kullanmak ise bizlere düşüyor. Abilerim, ablalarım, arkadaşlarım, hocalarım… Diyeceğim şu ki, bu bir son değildir.

3. TUR BEKLE BEN GELİYORUM…

Özkan’la 180 Günde Devr-i Alem