Yemek gibi, içmek gibi… “ Amma abarttın” diyenleri duyar gibiyim ama başlamak için düşünenler ya da başlayıp motivasyon sıkıntısı çekenler şunu bilsin ki; “Play Tuşuna” basın. Ne olursa olsun basın.

Ben 2. tura başladım. Ama sandığınız gibi 90 günü bitirip tekrar başlamadım :-)İlk başlangıcımdan 4 gün sonra, Yoga-X’i sıkıcı bulup 15. dakikada kapatıp yattım. Ertesi gün bacak çalışırken hiç farkında olmadan alt baldırımda kas zedelenmesine sebep olmuşum. Evet spora alışık olmayan odunsu gövdem, “Napıyon sen, aklını başına al” mesajı vermek için beni 3 gün yatırdı. İlk gün ayağımı kıpırdatamıyordum. Dayanılmaz bir ağrı ile bütün gün yatıp, yemeğimi yatağımda yedim. İkinci gün koltuk değneği ile dolaştım, 3. gün topallayarak yürüdüm. Bu sürede anladım ki, sıkıcı mıkıcı ama Yoga-X kaslarınızda meydana gelen gerilimi azaltmak için elzem. Yoksa benim gibi bacağı elinize alabiliyorsunuz. Bu vesile ile Yoga-X’ten özür dileyip, af istiyorum. Evet bugün tekrar başlamamım 4. günü ve yine Yoga-X günü. Gönüllü değilim ama yapmak istiyorum.

Şimdi neden ihtiyacım var P90X’e onu açıklamak istiyorum. Yıllardır 6-7 saat uyuyan bir insanım. Fazlası bende baş ağrısı yapıyordu ama sabahları kalkmak da işkence gibiydi. 5 kez alarmı erteleyip işe geç kaldığım günleri saysam iki elimin parmakları yetmez. Yataktan dayak yemiş gibi kalkmak da cabası. İnsan uykudan yorgun uyanınca tüm günü berbat geçiyor. Kronik bir yorgunluk ve üzerine ağır iş temposu, özellikle uzun yaz günlerinde sıcaklarla beraber iflasın eşiğine gelen bir bünye… Akşam eve kendini zor atmak, af edersiniz; camış gibi yiyip, tüm stresini yemeklerden çıkarırcasına mideye zulmetmek, ardından kanepeye uzanıp, 10 dakika içinde horlamaya başlamak, uyanmak ama kalkıp yatağa gidecek gücü kendinde bulamamak, sabahları halının üzerinde ya da kanepede, orası burası tutulmuş olarak uyanmak rutinlerim arasındaydı.

P90X’i toplamda 9 gün yaptım. Ama bu 9 günde inanılmaz farklı hissediyorum kendimi. Saat 23:00 gibi evde olmama rağmen, o “PLAY” tuşuna basmaktan beni hiçbir şey alıkoyamıyor. Stresimi ve yorgunluğumu atıyorum her şeyden öte. Geç saate kaldığım için yemeği sindirip spora başlamak gibi bir lüksüm, daha doğrusu zamanım olmadığı için, gerekirse yarım muz, bir tatlı kaşığı fıstık ezmesiyle ekran karşısında yerimi alıyorum. Bittikten sonra yanan kaslarınıza masaj etkisi yapan ılık suyun altında uykuya dalmak işten bile değil. Ardından kendimce hazırladığım recovery içeceğimi, balkonda gecenin sessizliğine nazır yudumlayıp, yatağa gitmenin tadı ve huzuru ise anlatılamaz.

Zaten geç oldu, bugün de yapmasam bir şey olmaz diyemiyorum. Aslında diyorum. Yani ben demiyorum :-) karışık oldu ama şöyle açıklayayım; hani derler ya “Şeytana uydum” ya da “Bir ben var benden içeri” diye. İşte tam olarak öyle. O içimdeki sesi ne pahasına olursa olsun susturmak öncelikli işim. Susmasa da ben onu duyumsamazlıktan geliyorum.

“boşver”

“yarın yaparsın”

“şimdi kim uğraşacak”

“ telafi edersin”

“bir günden bişey olmaz”

Evet tam olarak bunları duyuyorum kafamın içinde. Bağımsızlığını ilan etmiş biri var içimde. Ona uymamak, bilakis onu kendime uydurmak öncelikli görevim. Şeytanınıza uymayın, o size uysun. İçinizdeki o sesi susturun. Çok yetenekliyse, “O Ses Tükiye” elemelerine katılsın ama sizi kandırmasına izin vermeyin.

P90X, yer çekimine, fizik kanunlarına, anatomiye ve en önemlisi kendinize karşı verdiğiniz bir mücadele. Bu mücadele çelik gibi kaslardan önce, çelik gibi sinirlere ihtiyacınız var. Önünüze çıkan en büyük engeller, yine sizin yarattığınız engeller. Babanız televizyonun kumandasını saklamıyorsa tabii ya da eşiniz dambıllarınızın altına bubi tuzağı kurmuyorsa.

Sabah 5-6 saat uymuş olmama rağmen demir gibi kalkabiliyorsam, üzerimdeki tembelliği atıp, enerji kazandıysam, oturuşum ve duruşum değiştiyse, düzenli ve sağlıklı beslenme alışkanlığı edindiysem hepsi bu 9 günlük P90X maceramın eseridir.

Bana 9 günde bunları veren bir program için, o “PLAY” tuşuna basarım ben arkadaş. Uyacağım tek şey de Tony ve Çetesidir, Şeytan değil.

İpler benim elimde. İçimdeki Şeytan’ın ensesindeyim…