Bu cümleyi, yaşı ilerlemiş bir bayanın kendini avutma şekli olarak duyarız genelde… Ancak benim kastettiğim yaşımıza çok takılmadan yaşamamız gerektiğidir. Yaşımız ilerledikçe sanki vücudumuz yer çekimine karşı daha zayıf hale geliyor. Daha hızlı yoruluyoruz, daha yavaş hareket ediyoruz. Eskiden saatlerce oyun oynayıp yorulmadığımız, öğle uykusuna yatmamak için direndiğimiz, çok uzun süre yorulmadan ya da dikkatimiz dağılmadan ders çalıştığımızı düşündüğümüz oluyor çoğu zaman. Ben bunların yaşın ilerlemesine değil, ruhumuzun yorulmasına bağlı olduğunu düşünüyorum. Çünkü çevremizde ilerlemiş yaşına rağmen oldukça aktif olan insanlar da var. Beynimizin vücudumuza hükmedip bizi yavaşlatmasına izin vermememiz gerekiyor.

Bu yazıyı yazma nedenim başımdan kötü bir olayın geçmesidir. Şu an bu yazıyı okurken kendinize sormanızı istiyorum, şu an yapabildiğiniz tüm fiziksel aktiviteleri bir gün yapamaz hale geleceğinizi düşündünüz mü hiç? En basit şeyleri kastediyorum. Mesela sabah yatağınızdan kalkıp lavaboya giderken hiç “vay be hiç zorlanmadım” diye düşünmüyorsunuz değil mi? Ama bir gün gelecek, bu hareketleri yapamayacaksınız.

Yaklaşık 2 ay önce bir akşam alt katta oturan 83 yaşındaki teyzeye kek götürdüm. Zile bastım ve az sonra kapının arkasından gürültü geldi. Acı bir inleme sesi. Teyze kapıyı açmak için gelirken bastonu kaymış tam kapının arkasına düşüp kalça kemiğini kırmıştı. Sonrası tam bir felaket. Eve komşudaki yedek anahtarla girişimiz, hastaneye gidişimiz… Hastanede yan yatakta yaşıtı başka bir teyze daha vardı. O da düşmüş evinde ama yalnız yaşadığı için kadını 3 gün sonra bulmuşlar. Bunlar inanması güç ve çok üzücü şeyler ancak onlar da bir zamanlar bizim kadar genç, sağlıklı ve hareketliydi.

Teyzeye ameliyat sonrasında platin takıldı ve 2 ay yatağa mahkum kaldı. Yürümesi için çok uğraştık. Bu süre zarfında tek başına lavaboya bile gidemedi. Bizim onu yürütmemiz mesele değildi ama onun için asıl engel yürümek değil tuvaletin kapısında bulunan yaklaşık 4 parmaklık bir yükseklikti. 4 parmak yüksekliğindeki bir engelin bir insanı bu kadar korkutabileceğini görmek beni çok şaşırttı.

Benim dedem 92 yaşında balkonda mangal partisi yapacak kadar sağlıklı biriydi. Bunun nedeni hayatı boyunca iyi beslenmesi, doğayla iç içe bir yazlıkta yaşaması ve spor yapmasıydı. Komşumuz olan teyze ise tipik Türk annesi diyelim, hani şu çocuğunun tabakta bıraktığı yemeği ziyan olmasın diye tok olsa da yiyen ya da her hafta kısır börek partisine giden, bilirsiniz.

Bu iki yaşlı insan, bu iki örnek bana ileride nasıl biri olmak istediğimi gösterdi. Ben belli bir yaşa gelince vücudumun içine hapsolmak, hareket edememek, ufacık bir basamağı çıkamamaktan korkmak istemiyorum. Bu yüzden elimden geldiğince güçlü olmaya çalışacağım.

Bu arada teyze artık tek başına yürümeye başladı. Hatta geçen gün onu karşı apartmandaki altın gününe kısır börek yemeye giderken gördüm :)

Kısır ve böreği de pek severim:)

Ceylan

81 Yaşında ve Ekstrem Derecede Fit!